![](https://image.jimcdn.com/app/cms/image/transf/dimension=475x1024:format=jpg/path/sc48d5b6ecef7a2da/image/i086bce849021546b/version/1610185818/image.jpg)
Wij mensen zijn sociale wezens en horen in een gemeenschap te leven. Dat is onze veiligheid, zo leefden we duizenden jaren. Zonder de stam was je verloren, en dat zit nog steeds diep in onze
genen.
Dat is ook de reden dat we vaak zo enorm aan het afstemmen zijn op een ander. Ieder doet dat op zijn eigen manier.
Als kind vorm je jouw eigen manier van het herstellen van de verbinding met je
opvoeders als die verbroken wordt of lijkt te worden.
Het ene kind maakt zich klein en stil om niet tot last te zijn. Het andere kind gaat helpen met zorgen. En weer een ander is heel druk en aanwezig om maar niet te worden vergeten.
Het patroon wat je jezelf als kind aanleert blijft ook in je latere leven je voorkeursgedrag. Je trekt je terug, zorgt en pleaset of bent 'teveel' in de ogen van anderen.
Hoe is het bij jou, ben je je bewust van jouw voorkeursgedrag? Als je het eigen patroon herkent kun je er ook mee gaan experimenteren en gaan proberen om achteraf of zelfs tijdens dat dit
gedrag zich voordoet er naar te kijken.
Zie dan eens dat kleine jongetje of meisje die hiermee zijn veiligheid in het gezin probeerde te waarborgen. En weet ook dat dit gedrag dat je ooit zo nodig had nu meestal niet meer
behulpzaam is.
Het is belangrijk het gedrag en daarmee jezelf niet af te wijzen. In stress situaties zal dit primaire gedrag zeker nog altijd opduiken. Je mag daar dan om glimlachen en dankbaar zijn dat het
gedrag je ooit heeft geholpen je veilig te voelen. Dat is de snelste weg om ruimte te geven aan een nieuwe en meer constructieve reactie.